Valentijnsdag. Een uitstekend moment om na te denken over de liefde. Het lijkt allemaal evident maar is het niet. Liefde is het mooiste wat er is, maar er zijn wel oorlogen door ontstaan. Toch? Liefde is leuk als het wederzijds is. Zo niet, dan kan het wel eens heel lastig worden.
Terwijl ik dit schrijf zitten er twee tortelduiven in de berk voor ons huis- echt. Ze dribbelen heen en weer achter elkaar aan op de tak. De ekster breekt zojuist hun spel en van boven in de Amerikaanse eik kijkt een gaai toe. Soms is het beter niet gezien te worden, om verstoring te voorkomen. Is dat waarom verliefden niet voor rede vatbaar zijn en zich af willen sluiten?
In Japan is met de lovehotels het contactloos in- en uitchecken al decennia geleden uitgevonden. Noodgedwongen, want in huizen met papieren wanden.. Afijn, je kunt er tussen gordijnen inchecken en weer verdwijnen. De muren zijn daar al jaren van beton. De gang is het spannends. Het hele hotel is ingericht op de liefde. Of eigenlijk, iets met die liefde doen zonder je te bekommeren om verstoring. Ik geloof niet dat een vogelhuis hetzelfde effect heeft.
Het gevoel bekruipt me wel eens dat vroeger meer soorten liefde eenvoudig waren. Liefde voor de natuur bijvoorbeeld (zojuist een goudhaantje in mijn tuin. Die zijn echt heel klein, wist je dat?). Volgens mij was dat vroeger simpeler, want de natuur was niet zo bedreigd door andere belangen. Nu wel. Dus als je van de natuur houdt, kom je makkelijk met jezelf in conflict, en ook met anderen. Wat mag er nog als de natuur zo dringend beschermd moet? Mag je dan plastic verpakkingen? Shampoo en wasmiddel met microplastic? Of moet je bij alles nadenken omdat de multinationals liever andere -financiële- belangen nastreven en er dus vanuit micro naar macro gehandeld moet worden? En hoe spreek je daarover met je naasten? Iedereen moet eigen keuzes maken maar het kan wel ingewikkeld worden. Mag je dan nog vliegen naar je liefste land ter wereld? Alles mag en volgens mij is dat precies het punt. Ik worstel daarmee. Als het nut heeft en niet goed anders kan, dan mag het heel soms. Misschien.
Toch is het volgens mij uiteindelijk simpel. Het draait allemaal om het hart. Mijn hart, jouw hart. Dat kan niets of niemand gelukkig maken, behalve ikzelf. Niet de ander maakt zo maar gelukkig. Dat doe je zelf. ‘Ik hou van mij’ van Harrie Jekkers, zo zie ik dat. En dan niet met de ‘self love’ en ‘jezelf lekker dingen gunnen’ zoals de commercie graag wil, maar in de werkelijke essentie. Dus jezelf juist gunnen dingen niet te doen en te willen. Daarmee bedoel ik dat je accepteert wie je bent en tevreden bent met wat je hebt – en belangrijker nog: wat je niet hebt en mogelijk nooit zult hebben. Liefde is een werkwoord voor jezelf en je hart trouwens ook. Geluk is acceptatie en liefde ook.
En mijn hart? Mijn hart is net als Hotel California, maar dan met een ingewikkelde toegangsselectie: once in, never really out.
Ontdek meer van Pamela Guldie
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.