Soms kan er zo maar ineens een boekidee geboren worden. Dat is zonet gebeurd. En dat is misschien nog wel een mooiere gebeurtenis dan het boek zelf. Dat weet ik nog niet, want mijn eerste boek moet nog uitkomen, maar ik denk dat. Want de geboorte van een boekidee is een droom, vol verwachting en voor het lange en snoeiharde werk.
Daar wil ik toch wat over kwijt. Ik hoor heel vaak dat schrijven zo relaxed overkomt. Zitten en wachten op inspiratie. Lekker creatief doen en in je gevoel kruipen alleen in je kamertje. Heb je geen inspiratie dan ga je fijn iets voor jezelf doen, naar de lucht kijken, knutselen. Niet dus.
Alle schrijvers weten dat het onzin is. Schrijven is gewoon noeste arbeid. Discipline. Tekst persen, ook als er geen letter in je toetsenbord lijkt te werken. Typen met tegenzin. Het is ook schrijven terwijl je even niet meer gelooft in het eindresultaat. Het is werken aan het vertrouwen dat het echt een verhaal gaat worden en dan hopelijk ook een boek. Doorzetten dus. Maar het is ook creatie van iets waar je diep van binnen in gelooft. Vanaf de wortels, nee daaronder nog, het zaadje en wat daarvoor is, opgebouwd in allerlei fascinerende fases.
En het is dus vreselijk eng. Want als dan dat boek dan geschreven is, dan gaan mensen daar wat van vinden. Dat wist ik van tevoren wel, maar nu het moment nadert, weet ik dat nog beter.
Maar het is een prachtig proces. Een wonder eigenlijk. Een baby bouwt min of meer zichzelf, maar een verhaal, of iets anders creatiefs dat ontstaat door jouw handelingen, jouw geschaaf, jouw fantasie, jouw werk, jouw beweging. Anders gebeurt er niets. Dat geldt overigens voor al het werk dat mensen doen, dat weet ik wel. Maar creatie is een voornamelijk solistisch proces. Grotendeels.
Want mijn eerste boek dat schreef ik samen. Dus daarin waren we dan samen solistisch. En het zou wel eens kunnen dat voor mijn tweede boek hetzelfde geldt. Het boek dat ik al jaren alleen aan het schrijven ben, dat was ooit bijna af, dacht ik. Nu denk ik dat het een mager begin is van iets dat mogelijk ooit nog eens meer vorm krijgt. Of niet. Ik wil schrijven waar ik belang in voel. Over rechtvaardigheid, over mensen, over onbegrip proberen om te buigen naar begrip. Dus probeer ik dat. Maar eens kijken of het lukt.
Ontdek meer van Pamela Guldie
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.