Onzichtbare impact?

Wat komt er na De Grote Ommekeer? Als iemand onomkeerbaar is vertrokken, wat volgt er dan? Broer is ontegenzeggelijk weggevaren, de Styx overgestoken, een ster geworden, heeft de hemel betreden (of bestormd want ook hij is vast enorm geschrokken) of wat dan ook, en ondertussen is er een nieuw kabinet dat vanaf dag een ruzie maakt en heeft.

Het klopt precies met mijn gevoel: er moet een nieuwe balans komen nu er uit de basis een stuk vanzelfsprekendheid is weggerukt. Blijkbaar worstelen we allemaal, alleen dan met andere dingen. Ongelijkheid, niet gezien worden, gewaardeerd worden of juist niet, het verhardende Gevecht Om de Ruimte (voor wie is de spaarzame grond en woning bedoeld?).

Misschien helpt het als we beseffen dat we allemaal impact maken. De zorgzame bomenplanter die zonder twijfel volhardt in het bijplanten van wat elders gekapt wordt, het kamerlid met de hoofddoek dat vandaag opstond en zich uitsprak, de buurvrouw die nog even kijkt of haar buurman wakker is, de vader die zijn kind naar school brengt en dus te laat komt op zijn werk, de boer die de veearts belt voor zijn koe, de wandelaar die de bomen bewondert, de plantsoenmedewerker, iedereen, gewoon iedereen. Niemand is meer waard dan de ander. Er zijn wellicht mensen die meer kunnen handelen dan anderen, die daartoe ook een plicht of een roeping voelen, een ambitie of een nood. Die worden dus meer zichtbaar omdat ze vooraan staan. En toch..

Ik kijk naar de kleine beestjes in de tuin die spaarzaam zijn geworden. Die eerder zo vanzelfsprekend de bestuiving deden en ons grote natuurwiel draaiend hielden. In gedachten hoor ik het zoemende geweld dat in het veld in Frankrijk mijn oren soms gek maakt en dat hier door de machines, de woningen, het gif en dus eigenlijk door de door mensen gestuurde mens, beklemd is geraakt. Minder zichtbare bewegingen hebben vanuit die gedachte misschien wel meer impact. De kleine verplaatsing, de kleine zorgzaamheid nabij, het ene telefoontje dat ik vandaag niet opgenomen kreeg, de kaarten in de brievenbus, de bloem die troostend voor de deur stond. Het Betekent.

De ondergrondse maatschappelijke verbindingen, een ieder die onvermoeibaar zijn bijdrage blijft leveren zonder daarvoor bewust gezien te worden, Het Betekent. Zie die ander. Oordeel niet. Stel een vraag, maar probeer niet direct een conclusie te trekken. Het is een blijvende oefening en ik ben er niet altijd even goed in, maar ik heb me voorgenomen met meer inzet te blijven proberen.

Ondertussen verlang ik naar de onverstoorbare stroming om te voelen of het echt zo onverstoorbaar is als ik een paar maanden geleden dacht te zien. De rust waarmee ik toen naar het water keek, ik weet niet hoe dat nu zal zijn. Ik neem me voor dat gevoel weer op te halen, verheug me op het zoem-geweld, het geluid van het stromende water, de nabijheid van dierbaren in welke vorm dan ook. In essentie is er niets veranderd, alles is gezegd, gehoord en gevoeld. Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet, en het is groen. Altijd.