Vluchtig bewegen

De onverstoorbare stroming bleek regelmatig stilgevallen deze zomer. Alsof het water ook naar mij keek, maar in ieder geval keek ik naar het water en probeerde er deeltjes in te zien. Ik zocht de hele kleine deeltjes die uiterlijk met elkaar versmolten zijn tot water, maar toch allemaal kleine atoompjes en moleculen zijn. Als daar een onderdeel ontbreekt, raakt toch ook het geheel verstoord zou je denken. Maar ik zag een vloeiend geheel, dat soms stilstond, soms van richting veranderde door beweging van een ander. Veel kleine visjes, torretjes, waterbeestjes, een libelle en heel veel vissen bewogen onder mijn ogen. Ik trof ook ergens een koninginnenpage met nog maar een staart. Ze kon toch nog goed vliegen. Het is de enige van haar soort die ik fotografeerde.

En er was mist. De sterkere stroming in de avond als de stuwdam open ging, samen met de temperatuurval die dat teweegbracht, maakten beeldschone nevel. Ik probeerde dat op een avond vrij kansloos te vangen in mijn fotolens en toen vloog er zo een ijsvogel in, twee zelfs. Niet dat een ander dat op de foto kan zien, maar ik weet dat. En dat is nu precies waar het om gaat: die vluchtige beweging van de ander die onzichtbaar een stroming op gang brengt waar je vanzelf op meedrijft.

In de nacht leek het uiltje vaker stil dan anders, soms de hele nacht wat heel gek was. Want totale stilte is echt heel leeg en duurt vrij snel erg lang. Toch was er meestal wel geluid, geritsel, gezoem, geknaag van een everzwijn of getrappel van een hert als ik in avond nog even de viervoeter naar buiten liet. Je moet gewoon wat langer en beter luisteren weet ik nu.

Vertrekken was fijn omdat ik in mijn trouwe vierwieler stapte die gemaakt is voor de Franse wegen. Waggelend en trouw bracht ze mij en mijn reisgenoot terug. Het was troostend, haar schommelingen tussen de velden vol met zonnebloemen, de eindeloze akkers en de hooiende vrachtwagens die onze kelen droog en schor maakten. Ze was meegaand in haar stuurkracht toen ik onderweg ineens een prima lunchlocatie vond voor een menu du jour en zo maar mijn stuur omdraaide. Zij doet niet moeilijk, ze beweegt gewoon. Ze is de beste eend ter wereld.

Thuisgekomen vecht het kersenboompje voor mijn deur omdat ze een belangrijke wortel verloor. Eerst gingen er blaadjes slap hangen, toen werd er een tak dor, nu heb ik er al een paar takjes afgeknipt. Als straks de herfst komt, kan ze in alle rust herstellen, de winter zijn werk laten doen en in het voorjaar nieuwe takken maken. De vijg in de achtertuin is ondertussen haar tegenpool, daar zitten de vlinders op onsmakelijk ogende kapotte vijgen. Ze zijn er wel, de verschillende soorten. Ik moet alleen beter kijken.

De bewegingen gaan door, met een wortel of een staart minder, maar onverstoorbaar is het niet.