Parallel verbinden

Afgelopen weekend keek ik drie films op het Filmfestival Rotterdam. Leuke bezigheid is dat trouwens. Het waren drie totaal verschillende films uit best verschillende landen (Japan, Ierland en Zweden). Ook de thema’s waren niet gelijkluidend, behalve dan dat het allemaal wat vervreemde films waren. Toch was er een overkoepelend thema. In alle drie de films was sprake van een in meer of mindere mate parallel universum. Nu weet ik van Japan dat ze daar dol op zijn. Murakami heeft bijvoorbeeld in veel van zijn verhalen een mystieke overgang tussen de ene wereld en de andere, een dun gordijn tussen leven en dood, waarbij dood niet zonder meer dood is en leven niet zonder meer leven. Beetje griezelig soms maar beslist fascinerend. Nu zou ik wat generaliserende termen kunnen uiten over Ieren en Zweden, elfjes en trollen, maar laat ik dat nu niet doen, want ik weet er gewoon veel te weinig van.

Belangrijker is: het doet er ook niet toe. Fascinerend is juist dat de behoefte aan een parallel universum, een andere wereld waar je in en uit kunt, de scheiding tussen leven en dood (of juist niet), zo mooi verbindend zijn over de landsgrenzen heen. Veel van ons zijn er blijkbaar mee bezig.

Terwijl ik schrijf jaagt het ene roodborstje het andere weg van een net nieuw opgehangen vetbolletje. Misschien is delen moeilijk, maar misschien ging het daar niet over en zijn ze nu samen op een ander bolletje dat wel in de zon hangt. Of ze zijn naar aan ander parallel universum waarvan de deur zich in onze tuin bevindt maar ik die gewoon nog niet zag. Ik heb dit weekend geleerd dat die verbinding zo maar in een koelvitrine in de supermarkt kan zitten. Ik denk niet dat ik daar ooit nog normaal een drankje uithaal, zonder te kijken of ik er in kan stappen (film 1).

Wat ik ook leerde van deze films, is dat je geen grip kunt hebben op de wereld, ook niet als je dat met de beste wil van de wereld probeert. Gewoon niet proberen. Maar wat moet ik dan wel doen? Je kunt wel loslaten, maar dat moet je dan weer niet op het verkeerde moment doen door eens even lekker voor jezelf te kiezen. Hoe weet je nou wat het verkeerde moment is? En wanneer mag ik dan wel voor mezelf kiezen? (film 2)

Misschien moet dat niet. Er is in ieder geval een dunne grens tussen genialiteit en krankzinnigheid. In de laatste film zag ik daarbij liefde met zo’n sterke verbinding dat er een parallel universum uit ontstond. Kan. Maar ik ga nu toch maar weer in mijn tuintje naar de roodborstjes kijken.

ps. benieuwd? Dit waren ze:

Film 1: Convenience story

Film 2: Lola

Film 3: 100 Årstider