Plus één dubbelleven op zijn minst

In meer dan een opzicht leid ik een dubbelleven, nu meer dan eerder. In mijn overtuiging doen we dat allemaal trouwens. De meeste mensen zijn thuis een beetje anders dan op het werk, bij de partner een beetje anders dan bij de vrienden en vriendinnen die daarvoor al bestonden, en al helemaal in onwennige situaties zijn de meesten een tikkeltje spaarzaam met het blootgeven van hun identiteit.

Volkomen normaal dus. Het samenspel van al die verschijningsvormen maakt ons tot de individuen die we zijn, waarmee direct helder is hoeveel effect die verbindingen met buiten hebben. Sommige daarvan brengen ons iets, anderen kosten ons iets. Balans ontstaat daar waar de plussen en minnen kloppen. Hoe meer minnen, hoe meer plussen nodig en soms meer dubbele levens om de som kloppend te maken. Ik denk dat ik er niet uniek in ben.

Daar waar ik doorgaans goed gedij in de stad, zijn er ook tijden zoals nu dat ik er verstik. Dan wil ik naar de stilte. Alhoewel stilte niet bestaat. Dat hoor je heel goed in een stil gebied. Hier aan het eind van de wereld in Frankrijk bestaat er ook geen stilte. Er is altijd geluid, maar het is meestal geluid dat er langer is dan wij. Hier maakt de natuur duidelijk dat de mens echt niet veel te vertellen heeft als het erop aankomt. Eigenlijk is het hoog tijd dat iedereen daar eens voeling van heeft. Als het hard regent, treedt er zo maar een aardverschuiving op die de weg blokkeert. Dat duurt dan een paar weken, voor de weg is hersteld en dan rij je steeds een uur om. Als het sneeuwt, geen idee hoe ik hier dan weg kom zonder 4X4. Voorraad hebben is dus een ding, anders moet je paddenstoelen eten en hopelijk kies je dan de goede.

Vanmorgen toen ik met de viervoeter liep, wist mijn telefoon al dat de klok verzet was. Het vraagt geen actie van mij om dat aan te passen aan de winterperiode. Maar hier buiten liep de buurman met een ladder om de klok op de voorkant van zijn huisje bij te zetten. Eerste ding in de ochtend om te doen. Tuurlijk heb ik thuis ook klokken die ik met de hand moet doen, en toch was het een treffend beeld. Mogelijk door de ladder. Dat je zelfs met de ladder naar je klok moet, zoiets. De tijd heeft hier een ander ritme, het seizoen bepaalt je ritme, het weer maakt de indeling van de dag en de openingstijden van de winkels zijn nog sturend. Als mens heb je gewoon minder te vertellen.

Tot voor kort was dit een zogenaamde ‘white spot’, geen bereik, geen telefoon, niet niks. Als de stroom uitvalt, geen contact meer met de buitenwereld mogelijk. En de stroom valt nog wel eens uit. Het gevoel van op jezelf aangewezen zijn, dat is spannend en tegelijkertijd rustgevend. Sinds er een stuk van mij is verdwenen, heb ik meer dan ooit behoefte om te voelen dat ik alleen zelfredzaam kan zijn. Maar deze keer bleek er iets veranderd. De buurvrouw vertelde het direct toen onze viervoeters elkaar blij begroetten: er is bereik. 3G zelfs. Sodemieters, de wereld is dichterbij gekomen en hoe fijn ook, het is dubbel.

Gelukkig is de hoeveelheid natuur zo groot in de vorm van insecten, reptielen en andere wondere wezens dat onze zelfredzaamheid van alle kanten moet komen om getraind te blijven. Gister een vuursalamander voor de deur, viervoeter (terecht) panisch (want ze zijn giftig), wel heel mooi, een grote spin in mijn schoen (zelf gevangen -echt) en er paradeert een variëteit aan torretjes en ik weet niet wat, voorbij waardoor ik bestrijdingsmiddelen begrijp. Maar ik wil ze niet gebruiken. Want het betekent dat ik niet in staat ben om met de natuur te leven en nu we met zoveel mensen zijn is dat precies wat ons allemaal in stand kan houden. Als we durven. Soms durf ik. En straks, als we dan weer terugrijden naar ons overvolle land, dan koester ik de mier die door mijn tuintje paradeert, ik daag de vogels uit, toch weer te komen en ik zet het egelhuisje extra aantrekkelijk neer opdat ik voor hen een beetje plus kan zijn.