Ongezien goed

Vaak als ik wandel raap ik hier en daar een stuk afval op. Ik weet niet hoe het daar komt, misschien heeft een meeuw het wel uit de prullenbak gevist, maar ik weet wel hoe het daar weg kan komen. Tot op heden vergeet ik altijd een plastic zak mee te nemen, net als mijn opraapstok. Die staat ongebruikt in mijn werkkamer. Ik kocht hem omdat ik mondkapjes niet met de hand wil oprapen en nu eenmaal in de zomer geen handschoenen draag. Helaas laat ik de mondkapjes dus liggen tot het echt koud is. Heel erg helaas want er zit plastic in. Toegegeven, het zijn er minder dan eerst, maar er slingeren er nog steeds een hoop.

Hoe dan ook, ik wandel omdat ik dan beweeg, maar vooral net als velen om op te ruimen. Niet zozeer het afval, maar mijn hoofd raakt opgeruimd van stappen zetten. Een uur per dag, dat is het streven. Lukt niet altijd maar daarom heet het een streven. Tijdens dat opruimen, raap ik dan ook wat van anderen op.

De buit van vandaag waren twee volle (maar geopende) appelsap pakjes, een halfvol waterflesje en nog wat losse snoeppapiertjes. Niet eens leeggedronken drinkverpakkingen dus. Interessant toch? Met stip op één staan de redbull blikjes. Die liggen alleen wat meer in de stad en minder in de natuur.

Regelmatig betrap ik mezelf op de gedachte dat ik het niet erg vind als iemand dat ziet. Een behoefte aan bevestiging of complimentjes? Een extra aanmoediging dat mijn bestaan ertoe doet? Of hoop ik dat anderen het voorbeeld volgen en beter nog, hun gedrag aanpassen?

Vandaag dacht ik bij het opruimen ook aan mijn vorige blog, over uitvliegend broedsel en hun wereld waarin je voortdurend gezien moet worden om te bestaan. Voor mij is het misschien dus niet echt anders. Ook ik post foto’s van vogels en mooie natuur, ook ik laat zien waar ik ben (geweest). Natuurlijk denk ik daarbij dat ik dat doe met de juiste reden, inspireren, mooie dingen delen omdat je daar blij van kunt worden, gedachtes opwerpen die wat kunnen brengen, en zo maar door. Maar uiteindelijk is dat ook maar mijn eigen drogreden, toch? Wie ben ik om te denken dat ik iets te zeggen heb, waar anderen op zitten te wachten?

Ten slotte viel vandaag het besef opnieuw naar binnen in mijn iets verder opgeruimde hoofd, dat het er vooral toe wat je doet als er niemand kijkt. Daar toont zich uiteindelijk de aard van ons meest verborgen eigen beestje. Als er niemand kijkt, je weet dat zeker, wat doe je dan? Als je weet dat niemand zal ontdekken wat je aan het doen bent, welke keuzes maak je dan? Is dat een definitie van integriteit? Het juiste doen, ook als er geen getuigen zijn?