Innig verstrengeld op afstand

Verstrengeld

Lezende over onbegrijpelijke verbindingen in ’the web of meaning’ viel mijn oog vandaag ook op een artikel in NRC over de Nobelprijs voor natuurkunde. Een trio wetenschappers is veertig jaar na dato onderscheiden voor een onderzoek naar de verstrengeling van elementaire deeltjes (en dan nog iets met quantuminternet). Ik ben totaal niet technisch. Begrijp er niets van. Altijd zo geweest, zal tot op zekere hoogte altijd zo blijven. Wat veranderd is, ten opzichte van vroeger is interesse. Het artikel trok mijn aandacht doordat er in de kop iets staat over ‘afstand’ en ‘innig verstrengeld’. Laat dat nu voortborduren op het boek van Jeremy Lent. Want als er verbindingen bestaan tussen planten, dieren, mensen, organismen, zonder dat dit logisch lijkt, want we zijn verschillende organismen, is dat tenminste nog deels te begrijpen door aanraking. Maar als aanraking eigenlijk niet nodig is? Wat dan?

Bewustzijn

Al eeuwenlang worstelt de wetenschap met de vraag wat nu bewustzijn is. Bewusteloos is echt makkelijker te begrijpen. Alhoewel het maar de vraag is waar je bewustzijn is tijdens die bewusteloosheid, maar dit is een zijstraat waar ik nu even niet in wil. Wat is bewustzijn, waar zit je ziel en wie/ wat heeft/ hebben er allemaal een ziel? In de visie van bijvoorbeeld oostelijke filosofieën heeft alles deeltjes en hebben alle deeltjes energie en dus zijn alle dingen energie en dus wellicht ook voorzien van een ziel. Misschien heb je ooit Mari Kondo gezien of gelezen, de opruim goeroe die alle artikelen bedankt voor ze wegsmijt. Ik voel daar veel bij, maar dat komt misschien omdat ik al mijn hele leven graag praat tegen objecten en apparaten. Geen idee waarom, maar ik heb ook niet kunnen bedenken waarom ik het niet zou doen.

Quantum details

Maar wat nu als je verbindingen op afstand hebt, die verstrengeld zijn, zonder dat een ander daar bij kan? Is dat niet vergelijkbaar met telepathie? De drie Nobelprijs winnaars (de vierde heeft het bewuste leven al verlaten trouwens) richtten zich met hun onderzoek vooral op het quantuminternet, zo begrijp ik uit het artikel. Wat dat quantuminternet precies is, dat kan ik nauwelijks begrijpen (alhoewel een filmpje van de universiteit van Nederland daar wel wat bij op weg hielp) en doet er voor nu ook niet toe. Het is welzeker interessant, maar zoals wel vaker vind ik de grote lijn interessanter dan de inhoudelijke details.

Wat nu als er verbindingen bestaan die we zijn vergeten? Wat nu als het niet opnieuw uitgevonden hoeft te worden in een andere vorm (techniek) maar wat als het al bestaat in de ziel? Het lijkt in zekere zin op de discussie die nu in de wetenschap plaatsvindt, over de vraag hoe we nu onze (milieu)problemen moeten oplossen. Gaat de techniek onze planeet en daarmee ons kunnen redden of moeten we simpelweg besparen? Een ander boek De Tovenaar en de Profeet gaat in op deze patstelling: vernieuwen of besparen. Ik heb geen idee wat het antwoord op die vraag moet zijn. Dat boek moet ik ook nog lezen. Maar ik weet wel dat ik er echt buikpijn van heb. Want er ligt nu geen antwoord van de wetenschap dat de milieuvervuiling magisch zal laten verdwijnen.

Techniekloze verbinding

We weten wel dat de natuur nu lijdt en we weten ook dat wij de natuur zijn. Wat we ook doen, het moet dus nu. En daarom ga ik elke dag ergens op besparen, tot ik weet hoe het beter kan. Veel minder tot geen vlees en dito zuivel, niet vliegen (helemaal niet meer voorlopig tot het duurzaam kan), groenten in pot in de tuin (ik heb 6 sla-planten en zoek naar een vervolg en een mini kruidentuin voor thee) En daarnaast probeer ik vanaf nu elke dag een nieuwe techniekloze verbinding te maken met een ander organisme, volgens mijn aloude oerinstinct. Maar eens beginnen met meditatie, want hoe dat precies zal moeten, dat weet ik ook niet. En jij?