Soms ben ik in de ochtend alleen in de tuin en dan zit ik daar gewoon. Dat komt niet heel vaak voor wegens bevolkingsdichtheid in mijn huis en tuin. Maar soms is het zo. Vanmorgen bijvoorbeeld. Er was een kat naast me op de regenton, er was een kat op schoot en er was het geluid van het watervalletje in onze mini-vijver. Het water verandert steeds van geluid. Phanta rei, alles stroomt en daarmee verandert alles voortdurend. Het is niet onrustig maar juist kalmerend. Je kunt het meeste niet beïnvloeden.
Soms ligt er een blad van een lelie dat de val van het water breekt, soms golft het blad juist opzij en valt het water bij zichzelf. Is dat hoe het voelt, als je jezelf tegenkomt? Plons?
Als ik net zit en naar het water luister, denk ik dat het stil is. Maar je weet al wat ik nu ga schrijven. Hoe langer ik niets doe, hoe meer ik hoor. Een bord in een vaatwasser in de verte, een piepje van een auto die iets wil melden, het gespin van de kat op mijn schoot, een gierzwaluw die overvliegt en iets hoogs roept, de houtduif die altijd hetzelfde zegt (maar dat is vast ook niet waar), een vliegtuig. Dat laatste, daar zijn er trouwens recent veel meer van. Het heeft vast niets te maken met Schiphol dat te vol is en vluchten overlaadt naar andere lokale vliegvelden. Ik probeer niet te luisteren naar mijn hersenen die beweren dat ‘ze’ Lelystad open willen. Ik focus maar hoor geen tractoren. Dat had best gekund. Ik hoor wel een bij zoemen die het water bezoekt en de lelies onderzoekt op honing of iets anders fijns.
Mensen gaan vaak op zoek naar de stilte in zichzelf. Ik ook hoor. Maar vanochtend dacht ik ineens, de stilte in mij, die zit in mijn omgeving.
Ontdek meer van Pamela Guldie
Abonneer je om de nieuwste berichten naar je e-mail te laten verzenden.